Kardeş Gecimi

Çocuklar da ilgiyi hak eder, kıskançlık onlarda bir hastalık olmadan müdahale etmek en güzelidir.

İşin zor kısmıda her anne baba çocuğuna kıyamadağı ve kuralları belirlemediği için "birşey olmaz" 

refleksi ile çocuklarını istemsiz olarak kıskançlığa sürükleyebiliyorlar.

Kıskançlık duygusu, insanın yaradılışında olan bir duygudur. Hele bir de küçük bir çocuksanız, tüm ilgi bu 

zamana kadar sadece sizin üzerinizdeyken tahtınıza ortak başka bir bebek geliyorsa, çocuğun kardeşini 

kıskanması kaçınılmaz bir durumdur. Bu, çocuk belli etsin ya da etmesin mutlaka yaşadığı bir duygudur 

ve bence çocuk kıskanmakta haklıdır da!

Kardeşi olduktan sonra çocukların kıskanmalarını anlayabilmek, onlara bu duyguyla başa çıkabilmelerine 

yardımcı olabilmekse biz ebeveynlerin görevidir. Çocuğun kardeşini kıskanması kusur ya da hata 

değil, insanın doğası gereği yaşadığı bir duygudur.  Önemli olan; çocuğa yardımcı olabilme 

bilinciyle yaklaşarak, ona olan ilginin azalmadığını ve kardeşinin ona rakip gelmediğini hissettirmek ve 

yaptığı hırçınlık ya da inatlaşmaların karşısında sakin kalmayı becerebilmektir. Çocuğun, bu kadar yoğun 

bir duygu durumuyla tek başına baş edebilmesini beklemekse, ona yaşından çok daha fazla olgunluk 

yüklemek ve beklemek olur. Sonuçta kıskançlık bir “duygu”dur ve çocuk bu duyguyu “kaybetme korkusu” 

yaşadığı için sergiler. Annesinin kendisine karşı ilgisinin azalmadığını gördükçe de ikna olur ve zamanla 

bu duygu tekrar pasifleşir.